Tooooooooo lange bloggie!!! (South Island)

Hallo again!

Hoe langer ik reis, hoe meer ik zie, des te meer er valt te vertellen.
Ik loop inmiddels een aardig eindje achter met het schrijven van mijn blog. Ik zal jullie in deze blog, in een iets rapper tempo, weer helemaal op de hoogte brengen. So be prepared voor een laaaange bloggie...

Ik heb jullie achtergelaten bij de ferrytocht van het Noorder- naar het Zuidereiland.
Daar aangekomen (de ferry meert aan in Picton) zijn Roos en ik naar Nelson gereden, de stad met de meeste zonuren van Nieuw-Zeeland :).
Vandaaruit zijn we doorgereisd naar het Abel Tasman National Park, waar we een track hebben gelopen van vier dagen, langs de prachtige kustlijn van het National Park: goudkleurige stranden met heeeeeeelderblauw water... veeeerrrrry nice!
In vier dagen hebben we 52,4km gelopen, door regenwoud'achtig bos, over het strand en een aantal keer over een tidal area (een baai/rivier, die met laagtij leeg staat en dus alleen rond eb bewandelbaar is...).
Aan het einde van de track zijn we, met backpacks, teruggelift naar het begin van de track...
En dat ging verassend makkelijk: 3 rides later - met een schotse outdoor-sports instructeur, een vreemde Nieuw-Zeelander met een angstaanjagende rijstijl en een oude man-op-vakantie uit Christchurch met een liefde voor Tom Jones muziek - stonden we weer bij onze Murphey, die braaf vier dagen op de parkeerplaats had staan wachten.

Die avond belandden we op een camping met een genadeloze horde Sandflies, kleine vliegjes, met een fruitvlieg'like uiterlijk, die erg gemeen steken. Een echte hazard op het Zuidereiland.
Via de prachtige Nelson Lakes, zijn we vervolgens naar Westport gereisd om daar te beginnen aan een fantastische roadtrip langs de Westkust van het Zuidereiland.
Op onze eerste ochtend aan de kust zagen we in de zee een aantal, vrij zeldzame, Hector Dolfijnen, op zoek naar een ontbijtje tussen de rotsen.
Toen we 's middags bij de spectaculaire Pancake Rocks waren hadden we opnieuw geluk! Tussen de golven waren opnieuw Dolfijnen te zien. Helaas zijn het niet echte fotomodellen, dus willen de foto's niet al te duidelijk worden...
Vanuit Punakaiki zijn we verder zuidwaarts gereisd in de richting van Hokitika.
Na een paar stops aan prachtige stille meertjes bereikten we de gletsjers van de twee hoogste bergen van Nieuw-Zeeland.
De eerste, de Franz Josef gletsjer, komt vanaf de Tasmanberg en is één van de snelst schuivende gletsjers ter wereld. De Fox gletsjer komt van de hoogste berg van Nieuw-Zeeland, Mt. Cook.
Bij de Fox glacier hebben we ook nog Lake Matheson bezocht, een meer waarin de prachtige Alpen in een (bijna) perfecte weerspiegeling te zien zijn.

De volgende etappe van onze reis bracht ons via Haast weer het binnenland in.
De Westcoast achter ons gelaten, kwamen we al snel op een andere mooie route, door de Zuidelijke Alpen.
Na een aantal stops along the road kwamen we aan bij Lake Wanaka en Lake Hawea, twee enorme meren omringd door talloze prachtige Lord of the Rings achtige bergen.
In Wanaka (stadje aan de zuidkant van het gelijknamige meer) is Roos op een horse trek gegaan, which was quite cool apparently.
After that we made our way to Queenstown, over een bergpasje, met 30 kmph of course... (Murphey is al aardig op leeftijd en doet het bergop daarom rustig aan ^^ )
Queenstown is een leuk bergstadje aan een van de grootste meren van Nieuw-Zeeland (Lake Wakatipu) met een schattige stoomboot, een mooie boulevard en gezellige straatjes met leuke oude gebouwtjes.

Queenstown staat echter om een heel andere reden bekent... Dit stadje is namelijk DE plek in New Zealand om te bungeejumpen!
Yupp... Ook Roos en ik hadden dus geregeld dat we onszelf, voor een hele hoop geld, aan een miezerig elastiekje van een brug af zouden werpen.
Goed, we werden opgehaald in een grote tourbus vol met zwijgende zenuwachtige mensen... Ja de sfeer zat er al goed in!
Eenmaal aangekomen bij onze geliefde bungee-brug, probeerden de medewerkers van de bungee de zenuwen nog wat meer te prikkelen of course...
Onder de angstkreten van onze voorgangers door, werden we gewogen, zodat het koord een beetje afgesteld kon worden. Met grote letters werd het getal 69 op mijn hand gekalkt.
Tsja... de brug op... tuigjes aan... en na 15 minuten stond ik aan het uiteinde van een klein houten platformpje in het midden van de brug, 43 meter boven een prachtig blauwe rivier...
'Wanna touch the water?' werd me gevraagd... 'Just my arms' zei ik.
'Ok. Go!'
Nou en dan moet je dus springen! En aaaaaaaaalles in je lichaam zegt je dat je het niet moet doen...
Hop! En voor ik het wist plonsde ik vol het water in... ('Tsja het afstellen van zo'n elastiek is geen precisiewerk' werd vantevoren nog gezegd) En ik bungelde weer terug! En weer naar beneden!
Poeeeeeeeeeeeeh! Wat gaaf! Echt heeeeeeeeeel cool! Wat een kick!

Na een leuke avond stappen, waarbij ik plotseling Iris en Mirjam weer tegenkwam, hebben Roos en ik Queenstown alweer verlaten. We wilden namelijk heel graag nog een keer trampen (hiken). We besloten in 3 dagen de Routeburn Track te gaan lopen, een 32km lange wandeling dwars over een berg heen. Toen we op de tweede dag, na een klim van zo'n 1000 m, op het hoogste puntje (1515 m) van de track kwamen, hadden we een uitzicht tot aan de Tasman Sea, zo'n 30km verderop. In één (onbeschrijvelijk mooi) uitzicht zagen we besneuwde bergtoppen, een boomrijk dal met een piepklein riviertje en de zee! Fantastisch!
Na aankomst bij het eindpunt, stond ons nog een ding te doen... Terugkomen bij onze auto, aan het begin van de wandeltrack. Liften dus... Maar makkelijker gezegd dan gedaan: De afstand tussen de uiteinden van de wandeltrack is over de weg namelijk 350km (de weg gaat namelijk om allerlei bergen + een van de grootste meren van NZ heen)!!!
Maaaaaaaaar of course lukte het ons om nog dezelfde dag in Queenstown aan te komen, met dank aan Kees uit Amsterdam, een jongen met een bestelbusje (die ons totaal niet mee had mogen nemen, want hij was aan het werk...), twee belgen (die ons een mega-rit aanboden van zo'n 150 km) en een aardige Kiwi (Nieuw-Zeelander) (die ons meenam terwijl hij eigenlijk aan het haasten was naar een vergadering...).
Vanaf Queenstown was het nog maar een klein stukje, maar het was al laat, dus besloten we maar naar een camping te liften. We werden meegenomen door twee Nederlanders die naar dezelfde camping op weg waren.
De volgende ochtend weer vroeg op, want 's ochtends vroeg is de weg het drukst, dus de meeste kans op een laatste ride... En ook dat ging voorspoedig! Het laatste stuk naar Murphey mochten we meerijden met twee Israeliërs. GELUKT! 350 kilometer gelift en we stonden weer bij Murphey!

Diezelfde dag zijn we nog naar Te Anau gereden, om vanaf daar de weg naar Milford Sound te gaan rijden. Deze weg (120km lang, en onderweg kom je geen huis tegen, laat staan een benzinepomp) staat op de werelderfgoedlijst, vanwege het gevarieerde landschap waar je doorheenkomt. Onderweg zijn er diverse wandelingen te maken en veel mooie dingen te zien, waaronder prachtige gele velden, bos, supermooie meren en eeeeeeeeeenorme bergen (met sneeeeeeeuw!!!). Aan het einde van de rit kom je aan in Milford. Milford Sound is een heeeeeeeeel mooi fiord, dat bekend staat om zijn ruigheid. Bergen van 1600 meter die met één rechte wand het water uit komen.

Na Milford Sound zijn we in één keer doorgereden naar het zuiden van Fiordland. Na een prachtige stop bij Lake Monowai kwamen we aan de zuidkust. Zuidelijker dan dat konden we haast niet komen, achter Stewart Island licht freakin' Antarctica!
Invercargill hebben we een vluchtig bezoek gegeven, om daarna door te gaan langs de zuidkust, verrrrrry windy! Van Invercargill naar de Purakaunui Falls (de meest gefotografeerde watervallen van Nieuw-Zeeland...) en naar Nugget Point. Nugget Point is het meest zuid-oostelijke punt van Nieuw-Zeeland en daar konden we van heeeeeel dichtbij zeehonden spotten, die op het strand lagen te zonnen.

Steeds sneller kwamen Roos, Murphey en ik bij Dunedin in de buurt. Maar voor we echt de stad in gingen, wilden we eerst het Otago Peninsula bezoeken. Dit schiereiland licht voor de kust bij Dunedin en is bezaaid met bezienswaardigheden, zoals een albatroskolonie, zeehonden, zeldzame Pinguïns en bovenal een prachtige omgeving. Zeker een wandeling waard... Onderweg kwamen we, of course, schapen tegen, maar ook zeehonden op het strand en zelfs zeeleeuwen!
Na een lange periode camperend in de Nieuw-Zeelandse natuur, werd het ook wel weer eens tijd om de stad (Dunedin) in te trekken en alle luxe (voor ons in ieder geval) faciliteiten van een camping te gebruiken (denk aan: stromend water ipv een stream, een DOUCHE!!! ipv een duik in de zee, een keuken met pannen ipv een gaskokertje op het gras in de wind...).
Natuurlijk was het ook wel weer eens tijd om een stadsbezichtiging te doen... Dunedin is een ontzettend leuke stad, met een Engelse feel to it. Het oude stationsgebouw is het meest gefotografeerde gebouw van Zuid-NZ... En natuurlijk is Dunedin DE studentenstad van Nieuw-Zeeland dus zijn er, tussen de Universiteitsgebouwen in, veel gezellige studencafé's.
Het Octagon, in het midden van het centrum, is een gezellig plein, waar de halve stad in lunchtime zijn boterhammetjes verorbert.

Vol energie (en helemaal schoon) gingen we verder. Weer wat meer het woestijnachtige binnenland van South-Canterbury in, nu naar Lake Pukaki. Dit helderblauwe gletsjermeer ligt aan het uiteinde van de Tasmangletsjer. (Ter verduidelijking: deze gletsjer komt van de Tasmanberg, maar dan aan de andere kant van de Alpen als de gletsjers waar ik eerder al over schreef).
Aan de noordkant van het meer ligt, tussen de bergen, het dorpje Mt. Cook. De gelijknamige berg (hoogste van Nieuw-Zeeland) is vanaf het dorp prima te zien, maar is ook zeker nog een heel eind weg.
Vanuit het dorp loopt een heavy wandeltrack naar Mt. Mueller. Binnen 3,5 uur zijn Roos en ik ruim 1000 meter omhoog geklommen (ja, af en toe, letterlijk kruipend omhoog...). Bovenop de berg, bij de hut, hadden we een splen-did view over de vallei en de bergen!

Nog diezelfde dag reden we met Murphey richting Lake Tekapo. Ook dit meer komt van een gletsjer en is, zo mogelijk, nog blauwer dan Lake Pukaki. Na wat sightseeing langs the road, kwamen we bij Mount Sommers, waar Roos en ik nog een trampingtrack wilden gaan lopen. Een wandeling van 2 dagen, over de flanken van Mount Sommers. Na een dag van 6 uur lopen, hadden we op de volgende morgen (8 uur lopen die dag...) een prachtig uitzicht op een vallei (voor de Lord of the Rings kenners: de plek waar Edoras is opgenomen...). Na een paar uur lopen was het uitzicht veranderd in de Canterbury Plains, een Nederlands-achtige vlakte bezaaid met landbouwgrond.

Na onze laatste trampingtrack in Nieuw-Zeeland was het 'op naar Kaikoura', via een erg mooie scenic route. Kaikoura is een zeer bekende plaats om met Dolfijnen te gaan zwemmen. Roos wilde dat dus ook zeer graag gaan doen (ik besloot mijn bankrekening met rust te laten en dit avontuur over te slaan).
Alles leuk en aardig, de dolfijnentour vertrok alleen om 5:30 uur 's morgens! Een vroege ochtend dus, maar Kaikoura ligt aan de oostkust van Nieuw-Zeeland, dus een uit-de-zee-opstijgende zon maakte mijn ochtend wel weer goed...

Aan het einde van de dag zijn Roos en ik in de richting van Christchurch gereden. We hadden onze trip precies goed uitgepland, nog één week over om ons geliefde reismaatje Murphey te verkopen...
Een bezoekje bij de garage gaf ons al snel een andere kijk op onze trouwe vierwieler.
De auto's in Nieuw-Zeeland worden jaarlijks onderworpen aan een inspectie gericht op de veiligheidsonderdelen van de auto, een soor APK, hier een Warrant of Fitness (WOF). Samen met een registration (de registratie van het nummerbord) is de WOF van groot belang bij de verkoop van een auto. Zonder één van beiden kun je de verkoop van je auto wel op je buik schrijven.
De WOF van onze Murphey zou op 15 Maart verlopen. Om de auto te verkopen hadden we dus een nieuwe WOF nodig...
Eenmaal bij de garage aangekomen, werd Murphey, als bij een dokter (Roos en ik mochten in de wachtkamer toekijken...), aan alle kanten onderzocht...
...
...
...
'Nissan Sunny' werd er geroepen, jep that was us... 'how bad is it?' vroegen we.
'This car is unsafe.' Was het antwoord van de monteur...
Een kapotte voorlamp (die het sporadisch besluit op te geven), een ster in de voorruit (die er al in zat toen we de auto kochten) en versleten banden waren een paar van de problemen (nog een aantal technical problems, die ik niet zal proberen te vertalen...). CONCLUSIE: Murphey krijgt geen WOF...
De monteur raadde ons aan om de auto naar de 'car-wreckers' te brengen, voor hooguit $50. Maar Roos en ik waren vastbesloten Murphey een beter thuis te geven dan een auto-kerkhof. We besloten een advertentie te maken en Murphey alsnog te koop te zetten (voor een schamel bedrag van $750, maar iig beter dan de sloop, hihi), we zaten ten slotten toch in Christchurch, so why not give it a try...
Een dag later ontving Roos een sms'je van Bob. Hij had onze advertentie gelezen en wilde graag een kijkje nemen naar onze auto. Om 12:00 uur 's middags stonden Roos, Murphey en ik voor het hostel van Bob te wachten. Een beetje tegen verwachting in, kwam er een Chinese jongen naar buiten. Al snel kwamen we erachter dat Bob wel erg gesteld was op alle veiligheidseisen.
Na een kort testritje, brachten we Bob weer terug naar zijn hostel.
Al snel waren Roos en ik het erover eens dat we het een beetje sneu vonden voor Bob, om hem een auto te verkopen, waarvan wij al wisten dat die geen WOF meer zou krijgen.
We besloten Murphey dus maar niet meer te verkopen. Het geld dat we ervoor zouden ontvangen, hadden we toch niet met een fijn gevoel uit kunnen geven. Bovendien hebben we enorm veel plezier gehad met Murphey in Nieuw-Zeeland!

En nu zijn we dus in Christchurch! Echt een heel leuk stadje, veel oude Engelse gebouwen en een eeeeeeeenorm park (Christchurch word ook wel de garden-city genoemd...).
Een hele omschakeling voor Roos en mij, want we zitten inmiddels weer in een hostel. En dat is wel even wat anders, dan met je tentje tussen de fluitende vogels, in prachtige natuur. Toch is het ook wel weer voordelig, we hebben nu een echt BED, elke dag een warme douche en een prachtige keuken!
Maar niet alleen de faciliteiten zijn heel verschillend, ook ons dagritme is totaaaal veranderd... We hoeven nu niet meer elke dag een heel stuk te rijden, te zoeken naar een camping, tent op te zetten, luchtbedden op te blazen en te koken, en dat allemaal VOORDAT het donker wordt.

Christchurch gaf mij ook de gelegenheid om wat Nederlandse familie te bezoeken. Het nichtje van mijn moeder, Nanda, woont in de buurt van Christchurch. Om precies te zijn, in Okuku heeft zij, met haar gezin, een geweldig huis en een enorm stuk land. Suuuupermooi! In de omgeving zijn nauwelijks huizen, laat staan verkeer! Bovendien kun je vanuit Nanda's huis, Mt. Thomas zien, hoe cool is dat!
Bovendien is het heel onwerkelijk om hier in Nieuw-Zeeland verwelkomd te worden door superaardige Nederlandssprekende mensen, die dan ook nog eens familie zijn!!! Echt geweldig!

Nanda raadde Roos en mij aan, om nog even een kijkje te nemen op Banks Peninsula. Dat hebben we vandaag dus ook gedaan en dat was prachtig! Een half uurtje buiten Christchurch, ligt het Banks Peninsula, een oude vulkaankrater, die is ondergelopen met azuurblauw water. En dat levert werkelijk prachtige plaatjes op!
Ooohw verder zijn we vandaag nog naar de car-wreckers geweest. Natuurlijk hadden wij gedacht dat we voor Murphey niet veel meer terug zouden krijgen bij de wreckers en dat we hem misschien zelfs wel gratis in zouden moeten leveren. Vandaag besloten we naar twee wreckers te gaan om eens te informeren wat we er nu echt voor zouden krijgen en of we hem maandag konden brengen. (Roos blijft nog even in Christchurch (want haar ticket van 15 maart, kon niet verplaatst worden naar een eerdere datum...), dus die wil de auto nog even houden en op maandag weer inleveren).
De eerste car-wrecker keek eens aandachtig naar de auto en besloot ons $50 te bieden... Meer dan verwacht! Maar niet geschoten is altijd mis, dus we gingen het ook nog eens proberen bij wrecker nummer 2...
'Tja, hoeveel denk je ervoor te krijgen' vroeg de sloopman. 'The other wrecker told us he would give us $100 for it' blufte Roos. 'Ok, that would be about the same here'
DUUUUS we hebben afgesproken Murphey op maandag voor $100 in te leveren!

Tja en dat dan op mijn laatste dag op het Zuidereiland, laatste dag samen met Roos! Want morgen ga ik helaas Roos in de steek laten en vlieg ik vanuit Christchurch naar Auckland :(...
Van een afscheid naar een ontmoeting, want in Auckland zal ik een aantal familieleden gaan bezoeken. En aan het eerste telefooncontact te merken is mijn familie on-ge-lo-ve-lijk enthousiast. Ik heb het idee dat ik het erg naar mijn zin zal hebben, totdat ik op 15 maart alweer naar Australia zal vliegen...

Pfffff mensen, wat een enorm verhaal! Ik hoop dat jullie er nog een beeeeeetje doorheen komen! Binnenkort kom ik in Sydney, daar is aaaaltijd internet, dus vrees niet... de volgende blog wordt een stuk sneller en beknopter...
Nu eerst op naar mijn family!!!

Tot mijn volgende bloggie!

Xoxo
T.

BTW for Pictures:
Click Here for Abel Tasman
Click Here for Westcoast & up to Queenstown
Click Here for South of South Island
Click Here for Mt. Cook & Mt. Sommers